Bert Keizer
Op 27 februari 2017 hield Bert Keizer, filosoof, schrijver en voormalig verpleeghuisarts op uitnodiging van het Cultureel café Dalfsen een lezing over zijn boek:”Vroeger waren wij onsterfelijk”.
Zijn doorbraak als schrijver kwam in 1994 met het boek “Het refrein is Hein”, een zeer openhartige schets van gebeurtenissen in een verpleeghuis.
In die tijd werkte ik in een verpleeghuis en het boek sprak mij dan ook heel erg aan.
Dat het onderwerp m.b.t. ouder worden, dementie, euthanasie, enz. in deze tijd bijzonder aansprekend is bleek wel uit het feit dat alle kaarten voor deze avond uitverkocht waren en dat er veel mensen teleurgesteld moesten worden.
Vroeger was het vanzelfsprekend dat je gelovig was en dat maakte dat de dood ook iets vanzelfsprekend was, in feite wist je waar je terecht kwam. Doordat in de loop van de tijd het geloof bij veel mensen verdwenen is heeft er een verschuiving plaatsgevonden in de manier waarop wij tegen sterven aankijken en er mee omgaan.
Bovendien zijn de mogelijkheden t.a.v. het rekken van levens veel groter geworden en daarnaast ook de mogelijkheden van hulp bij sterven.
Na de pauze waren er veel vragen zoals:
-Over de levenseinde kliniek waar Bert Keizer ook in dienst is. Hij vertelde dat de screening met grote zorgvuldigheid gebeurt.
-Euthanasie bij dementie en de wilsverklaring die deze persoon ooit heeft afgegeven. Dit blijft ingewikkeld.
-Huisartsen die euthanasie weigeren.
-Invloed kinderen/familie.
-Ook waren er vragen over het gedrag van dementerenden en hoe ga je hiermee om.
Al met al blijft het een heikel onderwerp, overigens weet je een ding zeker in het leven, aldus Bert Keizer, n.l. dood gaan wij allemaal.
Rianne Prins