Op vrijdag 15 januari kwam Wim Daniëls naar de Trefkoele⁺.

De zaal was helemaal uitverkocht. Al wel 15 minuten voor hij zou beginnen had hij al contact met zijn publiek, wat hij niet meer losliet.
Hij is een Brabander, geboren in het dorp Aarle-Rixtel bij Helmond in 1956, in een gezin waar thuis altijd dialect gesproken werd.

Hij begon zijn lezing met humoristische verhalen uit zijn jeugd.
Als kind was zijn eerste belangrijke functie “hoofd konijnenvoerplukker”. de paardenbloemen die hij moest plukken werden in Brabant “erdschallen” genoemd. Hij deed toen al onderzoek naar betekenis en verschil in dialect en ABN. Hij is vaak naar de bibliotheek in Helmond gefietst omdat ze thuis, naar zijn zeggen, maar 1 boek hadden. We hebben veel gelachen om zijn gevatte manier van verwoorden.

Na de pauze ging het vooral over de jaren zestig.
Er was veel herkenning bij alle aanwezigen en er kwamen dan ook veel jeugdherinneringen naar boven. De onderwerpen liepen van flowerpower en provo tot de 1ste maanlanding.
We hebben onze lachspieren goed getraind en keerden voldaan huiswaarts.

In de pauze en ook na afloop signeerde hij zijn boeken. In menige boekenkast prijkt nu een Wim Daniëls.

Foto’s van de avond zijn te vinden in het fotoalbum (in het Archief), of door op de foto hiernaast te klikken.

Willemien van Ansem

Vrijdagavond 27 november kwam de Bossche cultuurkenner Vincent Verstappen naar Dalfsen om een bijzondere tentoonstelling in te leiden. De zaal was goed gevuld en stemming zat er snel in.

Jeroen Bosch leefde van 1450 tot 1616; komend jaar herdenken we zijn vijfhonderdste sterfdag en zijn woonplaats Den Bosch wil dat met allure doen. Ongeveer twintig originele op hout geschilderde werken en diverse tekeningen zullen dan te zien zijn in het Noord-Brabants Museum. Verstappen vertelt ons dat Jheronimus Bosch een religieus schilder was, maar een heel bijzondere. Geen heiligenplaatjes, kersttaferelen of kruisafnames maakte hij, maar duivelse koppen, satanische, bizarre, raadselachtige figuren in grootse ensceneringen waarvan de geleerden nog lang niet altijd de beeldtaal kennen. Er zit humor in, maar ook dreiging voor ziekte, slechtheid, straf en hel. In de toelichting van Verstappen won humor het van dreiging. Een prachtige tekening, portret van Bosch zien we hier. Die werd 34 jaar na zijn dood “precies gelijkend “ getekend. En In “De bruiloft van Kana “ gebruikten ze een tafel op schragen, waar de gasten allen aan één zijde zaten. Als daar iemand zijn ellebogen op het tafelblad zet, klapt de hele tafel omver! Stel je dat maar eens voor!

Ik denk dat veel aanwezigen naar de tentoonstelling in Den Bosch willen (dank zij de Kunstbus kan dat eenvoudig), ook om die prachtige tafereeltjes grondig te kunnen bekijken. De opnames die we op scherm zagen beloofden heel veel moois en geestigs. Weer een geslaagde avond van het Cultureel Café.

Pien O.

Na de lezing van Harry Peters over de biografie in boek en film, waarbij de film AMOUR FOU slechts kort werd genoemd, waren we toch wel nieuwsgierig naar de film zelf.

Een intrigerende titel voor een film met prachtige scenes, mooie muziek en tot in detail verfijnde decors. Hierdoor kwam je voor je gevoel ook zelf in deze tijd waarin de film speelt terecht. Rond 1800, een tijd waarin de piano er nog heel anders uitziet dan tegenwoordig, een tijd waarin je nog per postkoets reisde en waarin de medische wetenschap nog veel te leren had en eigenlijk niet veel meer kon doen dan een aderlating.

In deze tijd van veel decorum probeert een levensmoede dichter een vrouw te vinden die uit liefde voor hem en samen met hem het zinloze leven wil verlaten. Nadat de eerste door hem gekozen vrouw weigert vindt hij een zielgenote die, gemotiveerd door haar ongeneeslijke ziekte een heel eind met hem meegaat in de dubbele zelfmoord. Een heel eind omdat zij zich lijkt te bedenken, daar geeft de film echter geen zekerheid over. Wel wordt nog ontdekt dat de vrouw helemaal niet ziek is, zeker niet ongeneeslijk, echter deze ontdekking kwam te laat.

De film geeft een prachtig beeld van het leven rond 1800 met alle pracht en praal van de adelstand, maar ook van alle beperkingen die er zo’n 200 jaar geleden nog bestonden.

Wil en Wil.

Kan een lezing gortdroog zijn en toch razend interessant? In mijn beleving was dat het geval met de inleiding die Harry Peters vrijdag 23 oktober hield. Althans: tot aan de pauze. Het was buitengewoon leerzaam om te horen hoe de literaire biografie zich in de loop der eeuwen had ontwikkeld, maar ik vond het af en toe toch ook wel een erg droge opsomming van feiten die te veel tijd van de avond in beslag nam..

Het tweede gedeelte, toen de verfilmde biografie werd behandeld, was dan ook een stuk levendiger. Jammer alleen dat de heer Peters toen zo lekker op zijn praatstoel zat, dat de bespreking van de film Amour Fou een beetje moest worden afgeraffeld. En daarvoor waren we toch eigenlijk vooral ook gekomen, omdat we die film met z’n allen gaan zien.

Toen ik in de pauze van de gastspreker hoorde dat hij als filmdistributeur tientallen keren de rode loper van het jaarlijkse filmfestival in Cannes heeft bewandeld en ontelbare filmsterren en regisseurs persoonlijk kent werd ik steeds nieuwsgieriger naar zijn persoonlijke belevenissen. Het eerste deel van de lezing had wat mij betreft dan ook aanmerkelijk korter gekund en het tweede deel uitgebreider.

Niettemin heb ik me geen minuut verveeld. Van mij mag hij nog eens terug komen om over zijn ervaringen in de filmwereld te praten.
Janke van Lenteren

Het beloofde een spetterende avond te worden, aldus de vooraankondiging, het optreden van de Klezmerband Di Gojim. Jiddische muziek, gegoten in een opmerkelijk muzikale en theatrale voorstelling, getiteld: ‘Gein’.

In de klezmermuziek wisselen verdriet, vreugde en humor in liederen en dansen elkaar af. De vreugde is nooit zonder een melancholieke ondertoon en verdriet nooit zonder een humoristische kwinkslag.

Het werd inderdaad een spetterend theatrale voorstelling, met als rode draad ‘Gein: het dagboek van een duivelskind’ (gebaseerd op meerdere verhalen van de Jiddische schrijver Isaac Bashevis Singer).

Helaas was in de zijbeuken van de Grote Kerk van Dalfsen de tekst van de gesproken woorden niet altijd even goed verstaanbaar, zodat voor de laatkomers de clou van het verhaal zo nu en dan verloren ging. Maar dit alles werd ruimschoots goed gemaakt door de fantastisch pittig gekruide muziek van de vier muzikanten, waarbij de klarinet van Jaap Mulder met zijn adembenemende glissando’s onvergetelijke momenten tevoorschijn toverde. Het was nauwelijks mogelijk om rustig op banken of stoelen te blijven zitten bij zoveel ritmiek.

‘Gein’ werd inderdaad – zoals beloofd – een feest van vocale kleinkunst en instrumentaal vuurwerk.

Met ca. 180 bezoekers was de Grote Kerk goed gevuld.

Een bezoeker.